De tijd vliegt ... Hoog tijd dus om terug wat te delen van wat ik hier beleef. Omdat ik de voorbije maanden ontzettend veel gewerkt heb, ook in de weekends, was het tijd om eens even er tussenuit te gaan en iets ontspannend te doen. Ik wou graag eens naar een nationaal park gaan. Er is een heel actieve facebookgroep van expats in Kigali en daar kan ik altijd wel een vraag of voorstel lanceren. Het heeft me al dikwijls geholpen om te weten waar ik wat kan vinden in Kigali. Deze keer lanceerde ik een vraag wie zin had om naar Akagera park te gaan en er kwam vlot respons van Chloë een studente uit Louvain-La Neuve die in Kigali stage doet voor haar masterstudies en die graag eens op stap ging voor ze terug zou keren naar België. Zo werkt dat hier. Je moet je een beetje wagen maar het heeft me al een paar leuke contacten opgeleverd. We vertrokken vroeg op zatedag richting Akagera. Het is een tweetal uren rijden. Ik had gelukkig de pick-up meegekregen van onze dienst want de wegen in het park kan je niet met eender welke wagen trotseren. Zeker niet in het regenseizoen waar een stevige bui je altijd kan overvallen. In het park huurden we een gids voor de twee dagen. Zij kennen de wegen door en door en zij weten ook waar de dieren te vinden zijn en waar je al dan niet veilig de wagen kan verlaten. Het was indrukwekkend. De meeste dieren had ik wel al eens gezien in de dierentuin, maar ze zien in hun natuurlijk habitat is toch nog een heel andere ervaring. Zeba's zijn echte groepsdieren. Als ze even rusten leggen ze hun koppen op elkaars lijf als steun en om de omgeving in alle richtingen in het oog te houden. Waar giraffen zijn, vind je ook heel veel andere grazende dieren. Ze weten dat de giraffen heel ver kunnen kijken en waarschuwen voor mogelijke belagers. Giraffen zijn echt prachtig om te zien. Zoveel elegantie in hun voortbewegen. Merkwaardig ook dat voor-en achterpoten aan dezelfde kant tegelijk vooruit gezet worden. Anders dan de meeste dieren. De natuur heeft een paar merkwaardige dingen gedaan met giraffen om de wetten van de fysica te trotseren. We hadden het geluk ook een kudde olifanten te kruisen en van nabij te observeren. Ze hadden ook jonge olifantjes bij dus waren we erg voorzichtig. Eén olifant in de kudde was erg toegetakeld. Hij was mager, mankte op drie poten en zijn slurf was geamputeerd. De gids vermoedde dat hij in één of andere val terecht gekomen was. Het park wordt voortdurend bewaakt maar toch zijn er stropers die blijven proberen. Een olifant zonder slurf is gedoemd want hij is zijn belangrijkste instrument kwijt om aan voedsel te geraken. Het was duidelijk dat deze niet lang meer zou overleven. Het was pakkend te zien hoe de kudde toch voor hem bleef zorgen. Ze wachtten op hem en ze waakten bij hem terwijl hij even ging liggen en een modderbad nam. Zorg is niet alleen des mensen. Kunnen we nog iets van leren ... De volgende dag kwamen we ook nog een mannetjes olifant tegen die alleen op stap was (mannetjes verlaten een bepaalde periode de kudde voor de lieve vrede). We konden hem even bewonderen maar toen hij achter onze wagen aankwam, maakten we ons toch maar snel uit de voeten. Ze kunnen gevaarlijk zijn en met hun vijf ton maken ze schroot van je wagen ... Nog een bijzondere ontmoeting hadden we met een hyena en een jachtluipaard. We merkten eerst de hyena op. Meestal kan je ze overdag niet zien maar deze zat niet eens zo ver van ons in het gras op de uitkijk. Terwijl we ons afvroegen waarom, schoot ineens ook een jachtluipaard de struiken uit en verdween in het hoge gras. En toen werd duidelijk waarom. Het jachtluipaard had een Impala buit gemaakt en zijn buit boven in de boom opgehangen. Onwaarschijnlijk hoe sterk dat beest moet zijn om die buit helemaal boven in de boom te sleuren. Hij kan zelfs een soort knoop leggen in de poten zodat het netjes blijft hangen. Dan trekt hij de wacht op want hij eet het vlees niet meteen en ook niet in één keer. Hij laat het liever wat 'besterven'. De hyena had de prooi geroken en wachtte geduldig tot er een en ander naar beneden zou vallen, zodat ook hij een deel kon in de wacht slepen. Het jachtluipaard was wat nerveus geworden van die ongewenste pottenkijkers en was zich wat verderop gaan verschuilen. Gegarandeerd dat hij terug snel op post was eenmaal wij de plek verlieten. Ik laat jullie nog even meegenieten van allerlei andere ontmoetingen die we hadden en de prachtige lodge waar we een nachtje verbleven. Ik heb mijn off-raod skills ook kunnen aanscherpen nadat we een flinke regenbui te verwerken kregen de volgende dag. Het is zweten en zwoegen nadien om de wagen niet te laten wegglijden of vast te rijden in de modder. Maar we hebben het overleefd. Al zag de wagen er nadien niet uit ... Het was een weekendje puur genieten. Meer dan welkom na die eerste maanden van hard werken. Even er echt tussenuit geeft energie om er weer in te vliegen. Ik heb mijn team vorige week meegenomen op tweedaagse naar Muhazi om de strategische planning voor de volgende drie jaar te maken. Ook de teamleden uit Burundi en Oeganda zijn afgekomen. We zijn nu al met acht (5 in Rwanda, 2 in Oeganda en 1 in Burundi) en we gaan nog een nieuwe medewerker aanwerven volgende maand om een tweede kracht te hebben in het vluchtelingenkamp in Noord Oeganda waar we veel verschillende projecten runnen. Op termijn hoop ik nog de fondsen te vinden om ook een tweede medewerker in Burundi te hebben. Het is het armste en meest vergeten land van de drie landen waar we werken. Alle NGO's lopen er weg. Wij willen er juist meer projecten gaan ontwikkelen. Mijn team zijn allemaal leken, stuk voor stuk gemotiveerde, schitterende mensen die heel veel over hebben voor hun job en voor Don Bosco en de jongeren. Het zijn niet alleen de salesianen die hier in de provincie het werk verzetten en de zending dragen. De medewerkster uit het vluchtelingenkamp Palabek (Noord-Oeganda) heeft bijvoorbeeld vier volle dagen gereisd (twee om te komen twee om terug te keren, ook in het weekend) om erbij te zijn op deze twee planningsdagen. Ik heb hen leren werken met Appreciative Inquiry, de waarderende benadering die vertrekt vanuit sterktes en krachten en niet vanuit problemen en tekorten. Het was de eerste keer dat ze zo als team samen aan de slag konden gaan en het heeft ons deugd gedaan. Ons plan staat op de rails en onze trein kan rijden (bij wijze van spreken want spoorwegen zijn er niet in Rwanda!)... We hebben hier ook nog het Provinciale kapittel gehad waaraan ik mocht deel nemen. Ook heel boeiend maar ik kan niet alles vertellen ... Er werd ook weer feest gevierd. Een geweldig feest voor de 80e verjaardag en 50 jaar Afrika van père Léon Panhuysen (Vlaamse missionaris), de verjaardag in de gemeenschap van père Jean-Paul (Candees en natuurspecialist) om er maar een paar te noemen. Veel is hier aanleiding tot een feestje en veel tijd hebben ze niet nodig om dat op poten te zetten. Een paar tafels buiten (als er geen regen dreigt want nu is het regenseizoen en als het regent is het altijd een kleine zondvloed!), een WhatsAppberichtje om je uit te nodigen en klaar is kees. Deze maand werk ik nog aan paar deadlines voor twee grotere projecten en dan in juni start ik terug met reizen. We trekken terug naar Oeganda om er in de gemeenschappen aan hun globale projecten planning te werken. Het wordt weer een lange reis helemaal tot in het Noorden naar het vluchtelingenkamp Palabek waar het ondertussen flink heet zal worden (vanaf juni komen de warmste maanden). Het verhaal zal weer volgen.
0 Reacties
|
AuteurHallo, ik ben Colette Schaumont en vertrok in januari 2019 naar Afrika om me te engageren in de salesiaanse provincie AGL (Afrique des Grands Lacs). Je kan meer lezen over mijn wedervaren in deze blog! Archieven
Oktober 2019
Categorieën |