Vorige maand kregen we bezoek uit België. Don Bosco Zwijnaarde kwam op inleefreis met 10 leerlingen en 4 leerkrachten: het 'Crewanda team'. Al maanden werd er over en weer gemaild om alles te regelen. Op 4 juli kwam de bende aan in Kigali. Aan de luchthaven was het een bijzonder drukke avond en het ging allemaal nogal moeizaam om de controle te passeren, de bus vol te laden (28 valiezen, dat is wel wat ...) en met de bus uit de parking weg te geraken maar uiteindelijk kwamen we toch rond half elf aan in Gatenga waar ze een eerste nachtje zouden blijven. De kok was gelukkig niet weggelopen en zo konden ze voor het eerst merken dat hier in Rwanda goed en lekker gegeten wordt en dat de salesianen heel gastvrij zijn. De volgende morgen vertrokken we samen naar Muhazi. De eerste paar dagen zou ik bij hen doorbrengen om te zien of alles vlot verliep. Na een hobbelige trip over de stoffige zandwegen (we zijn in het droge seizoen) kregen ze eindelijk zicht op het prachtige Muhazimeer. De afdaling naar het meer vroeg ook nog even goede stuurmanskunst (steil en nog meer putten en bulten) maar dan konden ze eindelijk het kleine paradijs daar aan het meer verkennen. Na het middagmaal kregen ze een eerste voorstelling van de school en zelfs ineens een introductie in het bespelen van de 'ingoma', de Rwandese drums. Die hadden een heel belangrijke rol in het verleden onder de Tutsi-koningen. De drum van de koning was zelfs het symbool van zijn macht en als die gestolen of vernietigd werd was dat zoveel als het einde van het koningschap. De school wil de leerlingen fierheid bijbrengen voor hun roots en introduceert hen daarom in de tradities zoals de drums en de traditionele dansen. Later in de week zou de groep ook ingewijd worden in 'intore' de belangrijkste traditionele dans. Het ijs was al heel vlug gebroken tussen de jongeren van de school en het oratorio en de Belgische delegatie. Er werden een paar stevige matchkes gespeeld in voetbal el volleybal en het was duidelijk dat de Rwandese jongeren moeilijk te verslaan waren. Met al de hoogteverschillen daar en hun levensomstandigheden hebben ze een topconditie. De kleinste kinderen zeulen al met een bidon water (er is geen stromend water in de huisjes) en slepen hout aan om te koken (geen electriciteit of gasvuur). Een eerste zonsondergang aan het meer maakte de groep stil. Muhazi had de harten gewonnen en ze waren er al een stukje thuis. Het dagprogramma in Muhazi was altijd goed gevuld. De jongeren gaven met veel toewijding les aan de andere jongeren en zelfs aan de leerkrachten in Engels en in informatica. In de namiddag was er altijd sport en spel, een tochtje op het meer, een bezoek aan de markt in de buurt enz. Zelfs een dauwtrip stond op het programma: half zes op pad om de zon te zien opgaan om 6 uur. Zo dicht bij de evenaar wordt elke dag licht om 6 uur en donker om 6 uur. Na hun verblijf in Muhazi kwam de groep terug naar Kigali om een weekje samen te werken met de schook IFAK rond de SDG's (sustainable development goals). Een totaal andere ervaring met jongeren van Kigali die heel wat welgestelder zijn dan die van Muhazi. Net het contrast maakte het interessant en gaf de Belgische jongeren een kritische blik op het succesverhaal van de groei in Rwanda. De groei komt lang niet iedereen ten goede ... Van dei dagen heb ik zo goed als geen foto's omdat ik ondertussen terug aan het werk was en maar af en toe kon binnenlopen. Eentje toch die getuigt van de vriendschap die intussen ontstaan is met Thérèse, de Waalse vrijwilligster die de groep zo goed onthaald heeft in Muhazi. Een geschenkje aan de leerkrachten van de groep ... Zelf ontving ik die week bezoek van een Italiaanse project officer waarmee ik samen een groot project voorbereidde. Het is de bedoeling om in twee scholen in Rwanda solar training aan te bieden (zoals we nu al doen in drie scholen in Uganda). Zonne energie is een fantastisch kans voor Afrika: ecologisch en een grote stap vooruit in de ontwikkeling. Een groot deel van het land heeft nog steeds geen elektriciteit. Er is werk aan de winkel ... Het tweede deel van het project is ook veelbelovend. We willen een ijscrème lab en shop opstarten om jonge mensen een vorming en job kansen te bieden. En niet zomaar ijs, echte Italiaanse gelato ... Het concept was al goedgekeurd bij de Europese commissie. Nu mochten we onze totale applicatie indienen. Het was racen tegen de deadline maar we hebben het gehaald. Nu 'fingers crossed' dat we geselecteerd worden en mogen starten. Ik zie het wel zitten, zo'n Italiaanse gelato gemaakt met vers Afrikaans fruit ... En met Sara heb ik een nieuw maatje gevonden. We willen nog samen werken voor andere projecten! Skol! (zo heet het lokale bier hier en het wordt gebrouwen door een ingeweken Belg!) Nadien mocht ik opnieuw deelnemen aan een ander hoogtepunt van het Belgische Crewandateam. Een driedaagse gegidste trektocht aan het Kivumeer. Het was een fantastische ervaring. Prachtige natuur en geweldige zichten. Onze gidsen zorgden toegewijd voor ons en als de rugzak voor iemand te zwaar leek te worden dan wilden ze die absoluut voor ons dragen. Het pad van de Congo Nile trail loopt door vele dorpjes en overal kwamen de kinderen achter ons aan: 'Bazungu, bazungu ...' (blanken). We hebben het een eindeloos aantal keren horen roepen. Als blanken die door die dorpjes trekken ben je een soort attractie. Soms bleven de kinderen kilometers lang mee huppelen op hun plastiek sleffertjes of zelfs op blote voeten. We maakten er dan maar zelf een sport van om de kinderen wat te entertainen en liedjes te leren. Elke avond logeerden we in een guesthouse. Heel simpel maar altijd prachtig gelegen en met een mega-lekkere keuken. We waren wel uitgeteld 's avonds want de vele heuvels maken het parcours heel veeleisend en één dagtocht was zelfs 27 kilometer lang (9 uur stappen). De laatste afdaling die dag was er voor velen eentje van strompelen en afzien. Maar het hele team stapte de tocht uit. Het was moeilijk afscheid nemen van Rwanda voor de Crewanda-bende. Een geweldige herinnering, ook voor mij. Merci Crewanda maatjes, jullie waren een topteam!! Nog een laatste heerlijk momentje was de geboorte van Yannick, eerste kindje van de keukenboy Clever. Samen met Richard, onze Poolse econoom en chef in de keuken ging ik op babybezoek. Ik ben intussen goed thuis in de keuken. Na het werk loop ik er altijd binnen om wat te babbelen en te lachen en samen iets te drinken. En heel geregeld maak ik ook eens iets klaar voor de gemeenschap. Lasagna is ondertussen een hit. Na het Belgische bezoek hier is het tijd voor een bezoekje aan België door mij. Ik maak mijn valiezen want morgen stap ik op het vliegtuig naar Brussel. Na acht maanden eindelijk terug naar mijn familie en vrienden. Ik kan niet wachten om mijn kinderen en kleinkinderen terug in de armen te sluiten. Belgium, I'm coming !!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurHallo, ik ben Colette Schaumont en vertrok in januari 2019 naar Afrika om me te engageren in de salesiaanse provincie AGL (Afrique des Grands Lacs). Je kan meer lezen over mijn wedervaren in deze blog! Archieven
Oktober 2019
Categorieƫn |