brood, werk en de hemel ...

Don Bosco beloofde het aan wie met hem in zee ging: brood, werk en de hemel ... 
Brood is hier niet altijd zo lekker. Het wordt ook alleen maar in de ochtend gegeten. 
Meestal een soort industrieel brood, al zijn er ook goede bakkers. Er is hier zowaar een Belgische bakkerij waar de econoom Richard soms lekker brood gaat halen. Maar verder kan ik over het eten in ruime zin in dit huis echt niet klagen. We krijgen veel groenten en fantastisch lekker fruit. Ik ben ook al grote fan van de avocado's hier. Er zijn er die zo groot zijn als een meloen!! Ongelooflijk lekker. Rwandezen zelf eten graag koolhydraten zoals (zoete) aardappelen, rijst, maïspasta of een soort pasta van granen en maniok. Er komt altijd meer dan één soort tegelijk op tafel. dus rijst én aardappelen én maïs ... 

---

Vlees is er in beperkte mate. Soms heel lekkere kip (zoals je ze in België niet kan vinden). Soms ook vis uit de meren. Als je vlees wil eten kan je beter eens naar een van de vele bar-restaurantjes gaan waar ze brochettes op houtskool grillen. De lekkerste vind ik die met geitenvlees. Zelfs die met ingewanden van geiten zijn héél lekker (ik leer hier van alles eten ...). 

Werk is er ook. Overvloedig zelfs ... De voorbije twee weken is er al een stroom van informatie over mij heen gekomen. Beetje bij beetje doorgrond ik mijn nieuwe job en wat er allemaal bij komt kijken. Er is echt wel werk aan de winkel. Vooral om meer systematisch te werk te gaan. Gelukkig zijn de mensen in mijn team capabel en gemotiveerd. Al zijn de lonen hier niet om over naar huis te schrijven. Ze verdienen tussen de 200 en 250 euro per maand ... Leven in Rwanda is wel goedkoper dan in België (grosso modo onze prijzen gedeeld in drie. Behalve voor auto's, dat is veel duurder hier dan bij ons omdat ze ingevoerd worden en je bovenop de prijs vervoer en tax betaalt ) maar toch niet in verhouding met het loonverschil.  Zeker in Kigali, waar veel buitenlanders wonen en de 'upperclass' van de bevolking is voor de gewone man een heel dure stad aan het worden. Dit is een stad van ondernemers. Bedrijfjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Wie van aanpakken weet en creatief is, kan hier echt wel iets opbouwen. Maar voor een ander deel van de bevolking wordt het leven hier moeilijk. Het provincialaat waar ik woon, ligt pal in één van de opkomende rijkere wijken. Niet dat de salesianen gekozen hebben voor de sjieke wijk. Ze hadden de grond al voor het bon ton werd om hier te komen wonen en vooraleer er mooie villawijken gebouwd werden. De stad is als het ware naar hier gegroeid. Bij het lopen vind ik soms nog verrassend een verborgen armere wijk waar de weg niet geasfalteerd is en de huisjes klein en sjofel zijn. Maar de mensen weten al dat ze zullen moeten vertrekken naar buiten de stad. Ze worden onteigend en alles wordt opgeslokt door degenen die het zich kunnen permitteren. Men noemt Kigali het Zwitserland van Afrika en ik begrijp meer en meer waarom. 

Dit is zo een straatje waar ik tijdens een ochtendloopje terecht kwam. Je ziet ook hoe het elektriciteitsnet bij deze mensen georganiseerd is ... Ze trekken hun plan. Dat is wat ik hier in Afrika ook snel zal leren, mijn plan trekken om te komen waar ik wil geraken. 
Ik heb ondertussen al een visitekaartje gekregen (mijn team is echt wel efficiënt) en dat is me ook al van pas gekomen. Het belangrijkste werkinstrument hier is de gsm en hét medium om te communiceren is WhatsApp. Dus je telefoonnummer delen doe je om de haverklap/ 
​

---

Rest nog de vraag of ik hier ook de hemel zal vinden. In elk geval breng ik al elke dag de nodige tijd door in de kapel. In de ochtend om 7 uur ochtendgebed en mis, Avondgebed om 18.40h en dan avondmaal. Na het avondmaal wordt buiten al wandelend de rozenkrans gebeden en ben ik ook welkom om aan te sluiten. Het heeft wel iets zo onder de sterrenhemel die dan al zichtbaar is (het wordt hier donker om 18h). Inculturatie heeft zo zijn impact ... Verder zijn sommige dingen hier toch wel paradijselijk. Het weer bijvoorbeeld, de 'joie de vivre', de natuur om maar een paar dingen te noemen. Tot nu toe lijkt Don Bosco dus wel zijn belofte te houden!