Ik heb deze week het verblijfsvisum gekregen waarmee ik alvast de volgende twee jaar in het land mag blijven. Het ziet er naar uit dat ik dus niet direct terug naar België terugkeer. Het bevalt me hier en ze willen me ook nog niet kwijt (hhh). Al bij al gaat het krijgen van de nodige documenten hier redelijk vlot. Je moet alleen de juiste info vastkrijgen en de nodige centen op tafel leggen ... Deze week heb ik ontzettend hard gewekt om zicht te krijgen op alle lopende projecten, ze na te lezen, de budgetten te checken en ze te laten tekenen om ze te kunnen versturen. De laatste maanden is hier nogal wat blijven liggen en er is dus een stevige inhaalbeweging te maken. Wie had kunnen denken dat ik budgetten zou checken. Administratief werk is niet direct mijn favoriete bezigheid. Maar ik heb gemerkt dat het geen overbodige luxe is dat ik de documenten allemaal zelf goed nakijk want er staan geregeld fouten in. Ik probeer ook meer structuur en systematiek in het geheel te brengen. En om in het ontwikkelen van een project meer aandacht te geven aan duurzaamheid, ecologie, goed beheer enz. Anders is het dweilen met de kraan open. Ik heb me alvast voorgenomen om daarvoor alle gemeenschappen een werkbezoek te brengen. Ik heb ook voor de eerste keer mensen ontvangen die naar de projecten kwamen kijken en met wie we samenwerken. Een Duitse organisatie die gepensioneerden met een specifieke expertise de kans geeft om die in de derde wereld ten dienste te stellen voor één tot zes maanden. SES Senior Expat Service. Dat vind ik zelf een ontzettend mooie manier van delen. Vaak zinniger ook dan zomaar geld geven. We hebben een boeiende babbel gehad en we zullen zeker op meerdere plaatsen beroep doen op die expertise. Samen met hen ben ik de werkplaatsen van Gatenga gaan bezoeken omdat ze daar al meerdere malen iemand naartoe gestuurd hebben. Tot tevredenheid van beide partijen. Ik heb Dominique uit mijn team meegenomen omdat hij de werking in Gatenga door en door kent. Hij is er zelf leraar geweest en elke zaterdag gaat hij er ook werken. Heel veel mensen hebben hier een extra job om te kunnen leven. Dat is voor de mensen in mijn dienst niet anders... Al kan het qua loon nog veel slechter. De mensen die hier poetsen, de tuinen onderhouden, de wacht houden aan de poort (dag en nacht) krijgen zo'n € 50 per maand. Hoe leef je daar in godsnaam mee .... En dan zijn deze mensen ook nog ontzettend dienstbaar. Ze komen mijn kamer poetsen en dan vragen ze of ze geen was moeten doen voor mij. Ze wassen en poetsen zelfs mijn schoenen. De eerste keer dacht ik dat ik mijn sportschoenen verloren gelegd had. Toen merkte ik dat ook mijn sandalen en slippers verdwenen waren. Uiteindelijk bleken ze meegenomen te zijn om ook een schoonmaakbeurt te krijgen en kreeg ik ze proper en wel terug. Ongelooflijk. Ik ben er verlegen van. Ze kuisen zelfs ongevraagd mijn auto. Ik word hier verzorgd als een prinses. Met de jonge kok in de keuken ben ik ondertussen ook al beste maatjes. Hij leert me Kinyarwanda. Het is een goede gelegenheid voor mij om wat te oefenen en mijn lessen in de praktijk te brengen. Het is een ontzettend moeilijke taal. Maar de kok blijft me met de glimlach dingen herhalen zodat ik ze kan oppikken. Ndagiye kugorora imyenda ipasi, ik ga kleren strijken. Breek je tong maar :) Wat ik ook altijd ga halen in de keuken is fruit. Dat is hier echt geweldig lekker en altijd beschikbaar. Vandaag ben ik even langsgegaan bij de buren, de school IFAK omdat het daar Don Boscofeest was. De kinderen waren in de kerk hun dansjes aan het oefenen voor de zondagsviering van morgen. Zo schattig. En de oudere jeugd was aan het spelen, hitte of niet. En dat het voetbalveld eerder een zandbak is, hield hen ook niet tegen. Volgende week ga is op stap. Er is een projectmanager van Don Bosco Mondo uit Bonn op bezoek die de projecten in Rwanda en Burundi wil zien en ik vergezel haar. Zo leer ik die projecten ook kennen. Tot vrijdag zijn we in Rwanda. Vanaf zaterdag reizen we naar Burundi. Dat land is een van de armste landen van de wereld en herstelt maar moeilijk van de politieke strubbelingen die er een paar jaar geleden waren. De regering maakt het de NGO's erg moeilijk zodat de meeste hulpverleners er weg blijven (bijvoorbeeld de SES service waarmee ik kennis maakte, kunnen we daar niet inzetten want met dit land werken ze niet samen) . Een ramp voor dit land met ontzettend grote noden. De armsten worden zo nog maar eens het slachtoffer en de armoede wordt nog groter ... De salesianen zijn gebleven. Ik ben blij daar op bezoek te kunnen gaan en samen te kijken wat we kunnen betekenen voor hen. Het verhaal zal nog volgen!
1 Reactie
Lieve Verfaillie
2/17/2019 21:22:17
Zo waardevol, zo sterk evangelisch werk en met de spirit van Don Bosco !
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurHallo, ik ben Colette Schaumont en vertrok in januari 2019 naar Afrika om me te engageren in de salesiaanse provincie AGL (Afrique des Grands Lacs). Je kan meer lezen over mijn wedervaren in deze blog! Archieven
Oktober 2019
Categorieƫn |