Het heeft even geduurd voor ik de tijd vond om een nieuw blogbericht te schrijven. Ik heb de voorbije twee weken alle werken en gemeenschappen in Rwanda en Burundi bezocht. We hadden een Duitse projectmanager op bezoek van Don Bosco Mondo (Larissa) die deze werken wou bezoeken en dat was een ideale gelegenheid voor mij om zelf alles in deze landen te gaan verkennen (Uganda volgt later deze maand). Het was heel boeiend en veel projecten die al eens door mijn handen gegaan waren op papier kwamen nu tot leven. Ook heel wat uitdagingen waar we voor staan zijn me op deze reis duidelijk geworden. Alle ervaringen en indrukken weergeven, daar heb ik hier te weinig plaats voor. Ik pik er een paar elementjes uit. Heel leuk was het bezoek aan Muhazi waar ze fier de nieuwe inrichting van de keuken toonden die dankzij Don Bosco Mondo werd gerealiseerd. We hebben mogen proeven van wat ze die dag aan het maken waren en het was echt lekker. Kraakproper was de keuken. En als je de omgeving buiten ziet is dat echt wel een prestatie. Koken op houtskool wat hier bijna overal nog gebeurt, mag niet meer volgens de nieuwe onderwijsvoorschriften in de beroepsopleiding. Als je als school geen geld vindt om de aanpassingen te doen gaan de deuren van de afdeling gewoon dicht. In Rwanda wordt niet gelachen met wetten en voorschriften. Gelukkig is de steun hier dus wel tijdig gevonden en is de afdeling gered. Een mooi initiatief was ook dat een aantal afgestudeerde leerlingen van de naai-opleiding uniformen maken voor de school en daarmee de naaimachine betalen die ze dan kunnen meenemen om voor zichzelf te beginnen. De oude machines die met de voeten aangedreven worden zouden bij ons in het museum komen maar hier zijn ze voorlopig nog onmisbaar. Elektriciteit is immers op veel plaatsen niet aanwezig of valt geregeld uit. Met een elektrische machine doe je dan niet veel. De opleiding heeft trouwens veel succes omdat de regering de invoer van kleding uit het buitenland verboden heeft. Hier geen made in China maar alleen maar 'made in Rwanda!' Marktprotectie maar dus voor deze jongeren een echte kans om zo hun boterham te verdienen! Interessant was te zien dat ook jongens deze opleiding volgden. Een beetje de klassieke genderrollen doorbreken is hier zeker welkom. De vis die we 's middags op ons bordje kregen, hebben we eerst mogen bewonderen: kraakvers gevangen in het meer. Verder heeft vooral Burundi indruk gemaakt. In het Noordelijk deel van het land hebben de salesianen een werk dat echt 'in the middle of nowhere' ligt. Niet te vinden op google maps. Verschrikkelijke zandwegen om er te geraken. Prachtige natuur. De armoede daar heeft me wel doen slikken. Ook de gemeenschap leeft er in hele grote soberheid en armoede. Er is niet eens stromend water. Laat staan warm water ... Gelukkig is nu wel een put geboord in de buurt en is er een project om het water tot aan het werk en de gemeenschap te brengen. We zijn de put gaan bezoeken en de omliggende bevolking is er alvast ongelooflijk blij mee. Je kan je niet voorstellen hoe ver mensen soms moeten gaan om water te halen. Je ziet al de allerkleinste kinderen zeulen met bidonnetjes om daarbij te helpen. Gezinnen hebben er gemiddeld 6 kinderen . Je ziet dus overal kinderen en jonge mensen. Helaas vaak ondervoed en met achterstand in groei en ontwikkeling daardoor. Vaak kan je totaal niet inschatten hoe oud een kind is. Een kind dat er een jaar of tien uitziet, blijkt uiteindelijk al vijftien of zestien jaar oud te zijn. De gemeenschappen worstelen met vele problemen en vaak heeft het ook te maken met een gebrek aan systematiek en opvolging. Wat de ene directeur van het werk begonnen is wordt lang niet altijd goed overgedragen aan een volgende waardoor projecten geregeld stil vallen of niet op het niveau geraken dat bereikt kan worden. Dat is een uitdaging waar we met ons projecten bureau verandering in willen brengen door planmatiger te werken, meer ter plaatse te gaan opvolgen en de continuïteit te garanderen. We hebben er met vele mensen onderweg over nagedacht en gediscussieerd en de gemeenschappen zelf vragen om steun en verandering. Het volgende Algemene Kapittel 'welke salesiaan voor morgen' is hier zeer concreet. De salesianen zijn bijna allemaal vooral opgeleid als priester (filosofie en theologie) maar worden dan later econoom of directeur van een groot werk, een technische school enz. en daarvoor hebben ze geen enkele bagage. Budgetbeheer, management, strategische planning, afstemmen op de arbeidsmarkt, goed omgaan met personeel, communicatieve vaardigheden, netwerken ... zijn broodnodig maar ze weten vaak niet hoe er aan te beginnen. Voor mij zijn al een aantal uitdagingen scherp gesteld voor het nieuwe centrum voor permanente vorming dat we gaan oprichten. Het salesiaanse charsima zal zich ook moeten vertalen in heel concrete praktische skills. Veel heeft ook te maken met de nood aan een mentaliteitsverandering (opvattingen over gezag, rolverdeling, omgaan met leken, priesterschap enz...) . Maar het is voelbaar dat nieuwe ideeën doorbreken. Het zal zeker niet zonder beroering gaan maar het is heel duidelijk dat het niet meer te stuiten is. Een geweldige ervaring eigenlijk om te merken hoeveel energie hier naar boven aan het komen is en hoe de geesten in beweging zijn: 'moving minds'. Wat ook echt fantastisch was om te zien is hoe de salesianen er te midden van de mensen en de jongeren werken en leven. Echt honderden mensen komen dagelijks bij hen over de vloer. Op zondag zit de kerk voor de verschillende vieringen stampvol. Het duurt minstens anderhalf uur maar er wordt gelachen en gezongen en gedanst. Ik zat naast een jonge mama. Even baby de borst geven tussendoor, geen probleem. En dan gaat baby slapen op de rug van grotere broer netjes in een draagdoek. Zorg dragen voor elkaar leren kinderen hier al zéér vroeg. e De laatste gemeenschap die we bezochten in Burundi was Bujumbura. Het ligt aan het Tanganiyka meer. Je daalt uit de heuvels naar de vlakte aan het meer. een indrukwekkend zicht. De stad zelf is niet zeer aangenaam. Het is er stoffig en warm en er hang altijd een soort smog van de uitlaatgassen, het verbranden van afval (dat gewoon langs de weg gebeurt) en het koken op houskool (in vele wijken gewoon voor de deur van de hutjes en barakken waar ze in wonen). Burundi heeft een enorme achteruitgang gekend op economisch vlak door de politieke crisis een paar jaar terug en is er nog steeds niet van hersteld. Het klimaat stimuleert geen buitenlandse investeringen en ook heel veel NGO zijn al vertrokken of plannen nog te vertrekken omwille van problemen met en inmengingen van de regering. Daardoor is dit land dat al een van de armste in Afrika was, nog dieper in de armoede terecht gekomen. Ik werd zelf al geconfronteerd met de problemen toen ik probeerde om een senior expert voor Burundi te krijgen om mensen te trainen in computervaardigheden bij SES (Senior Expat Service). Naar dit land mogen ze geen mensen sturen wegens te onstabiel en teveel problemen. De stad Bujumbura waar tevoren heel wat economische bedrijvigheid was, verloor 80 % van zijn economische activiteiten. De werkloosheid is ontzettend hoog. Hele wijken zijn bevolkt met werkloze mensen. Wat natuurlijk tot een hoop andere problemen leidt. De stad oogt daardoor sjofel en verwaarloosd. We zagen een museum waar gewoon niks meer te zien is. een dierentuin die gesloten is en waarin alleen nog een vrijgelaten aap rondzwerft ... Een enorm verschil met bijvoorbeeld Kigali. Heel mooi zijn daarentegen wel de stranden langs het Tanganyika meer. Daar valt nog wat te rapen voor de bevolking door de bars en restaurants langs de mooie stranden. De jongeren die we tegenkwamen dromen hardop van een betere toekomst en nu het land politiek wat rustiger is, kan het economisch leven weer wat aantrekken. We willen met de gemeenschap zoeken hoe we de beroepsopleidingen beter kunnen afstemmen op de context zodat de kansen op werk verhogen, de mogelijkheid te bieden om zelf een klein bedrijfje te beginnen of samen een soort coöperatieve te starten. We zoeken ook naar mogelijkheden om de jongeren het schoolgeld te lenen (de salesiaanse scholen krijgen geen steun van de overheid en moeten zelf heel hun werking en de lonen betalen. De school runnen zonder schoolgeld is onmogelijk en vooral technische scholen die hoge investeringskosten hebben, moeten ontzettend veel moeite doen om te overleven) en dan het geleende terug te laten betalen op een of andere manier. Een mooi initiatief is ook de avondstudie die de salesianen organiseren voor de jongeren uit de achterliggende sloppenwijken. Ze hebben thuis geen plaats om te studeren en geen verlichting want er is geen elektriciteit. De salesianen stellen een paar zalen ter beschikking en een aantal jongeren (monitoren) waken zelf over de discipline. Wie uitleg wil geven of krijgen kan naar een apart lokaal waar ze wel kunnen praten met elkaar. Als de studie sluit geven de salesianen een avondwoordje en begeleiden ze de jongeren tot aan de wijk. Zeker voor de meisjes een goede zaak. We hebben nu ook een lokale medewerker voor Burundi voor ons projectenbureau kunnen aanwerven. Faustin, een jonge gemotiveerde kerel die snel dingen oppikt. Het zal ons zeker helpen om de gemeenschappen te kunnen ondersteunen en een beter lokaal netwerk uit te bouwen. De terugrit uit Bujumbura heb ik zelf gedaan samen met de Duitse projectmanager. Collega-chauffeur was vroeger teruggekeerd omdat zijn tweede kindje elke dag geboren kon worden (ondertussen veilig en wel op de wereld. Een jongetje. Maar een naam geven ze hier pas na acht dagen). Met de auto van onze dienst (zo'n echte terreinwagen) zo'n traject rijden was een vuurdoop voor mij. Ik was ontzettend blij dat het niet regende want een heel deel zijn zandwegen. Het is vlot verlopen als zijn die wegen heuvel op en heuvel af en met eindeloos veel bochten behoorlijk vermoeiend. Ik was héél moe 's avonds! We zijn maar één keertje verloren gereden en toen we de weg probeerden te vragen bleken we te stoten op een vriendelijke leerkracht die uitstekend Engels sprak (veel mensen spreken er alleen Kirundi) ons terug op weg gezet. Goddelijke voorzienigheid en girlpower zeker ;). Zelf aan de grens viel het mee. We hebben maar een uurtje tijd verloren (je moet hier geduld hebben en veel papieren). Nu ben ik terug in Kigali en probeer ik weer wat bij te benen voor het werk dat hier is blijven liggen. Morgen overleggen we over de sociale communicatie (nog een onontgonnen terrein) en ga ik langs bij de Belgische ambassade want ik moet me er nog gaan inschrijven. Ook een kans om weer wat te netwerken. Later deze week vertrek ik naar Uganda. Weer een andere wereld om te verkennen. We gaan helemaal tot in het Noorden naar het vluchtelingenkamp. Het schijnt er ontzettend warm te kunnen zijn. Een wind warm als een haardroger ... Ik ben benieuwd. Imana iturinde (God zegene jullie!)
9 Reacties
Steven Claus
3/3/2019 20:55:46
Dag maatje,
Antwoord
Colette Schaumont
3/21/2019 20:22:38
Thanks maatje! Goed sparen hé!!
Antwoord
Lieve Verfaillie
3/3/2019 21:07:03
Colette
Antwoord
Colette Schaumont
3/21/2019 20:23:37
doe ik! Een warme groet terug!
Antwoord
thomas
3/3/2019 22:46:35
Fantastisch om je verhalen te lezen!
Antwoord
Gert
3/7/2019 11:58:48
Lieve Colette
Antwoord
Colette Schaumont
3/21/2019 20:24:48
Een dikke knuffel terug!
Antwoord
Lieve
3/10/2019 14:15:19
Het is nu toch gelukt om je blog te lezen !
Antwoord
Colette Schaumont
3/21/2019 20:25:51
Ik ben heel voorzichtig ... en ik voel me hier prima op mijn plaats in deze nieuwe wereld. Liefs!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurHallo, ik ben Colette Schaumont en vertrok in januari 2019 naar Afrika om me te engageren in de salesiaanse provincie AGL (Afrique des Grands Lacs). Je kan meer lezen over mijn wedervaren in deze blog! Archieven
Oktober 2019
Categorieën |