, Mijn eerste Goede week en Pasen in Rwanda ... Laat mij dus jullie allemaal eerst een héél gelukkige Pasen wensen: Pasika nziza!! Ik leer nog steeds Kinyarwanda en heb een privélerares gevonden. Drie keer in de week een uur. Maar het is echt zwoegen. Een moeilijke taal om meester te worden ... En ik praat hier al zoveel verschillende talen: Frans (voertaal van de salesianen in Rwanda en Burundi), Engels (voertaal van de salesianen in Oeganda), Duits met Duitse en Oostenrijkse bezoekers, Italiaans met Italiaanse bezoekers, en hoera, af en toe ook Vlaams met onze missionarissen of een bezoeker). Wat ik niet had ingeschat vooraf is hoeveel ik zou moeten lezen en schrijven in het Frans en het Engels. Dat maakt mijn werk nog een stuk vermoeiender. Soms weet ik zelf niet goed meer in welke taal ik nu bezig ben. Aan uitdaging geen gebrek hier. We hebben een week met heel mooie vieringen achter de rug. Maar je moet wel geduld hebben. De kortste viering was 2.5 uur. De langste 3.5 uur. Verbazingwekkend te zien hoeveel mensen hier op de Paaswake waren. We zaten een beetje als sardientjes in een doosje op de banken. En vooral hoeveel kinderen er bij zijn, die drie en een half uur meevieren zonder problemen (en soms gewoon liggen te slapen tegen de mama of oma aan). Ik zie het bij ons in België nog niet gebeuren. En hoe er dan gezongen en gedanst wordt als het licht van de verrijzenis gevierd wordt! Onbeschrijfelijk ... Op zo'n moment voel ik me hier helemaal thuis. Terwijl ik op zo'n momenten ook het meest 'thuis' mis. Het leven is vaak een spanningsveld. Ik had graag op een vliegtuig gestapt om de mensen die ik zo graag zie en achterliet in België even in de armen te sluiten en een mooi Paasfeest te wensen. En paaseitjes gaan rapen met de kleinkinderen of Paasbunny's bakken ... Missen is een deel van mijn leven hier. Het Paasmoment zal komen in augustus. De tijd gaat hier snel. Ik ben intussen al een tweede keer in Uganda geweest om deel te nemen aan een training voor een nieuw project rond zonne-energie. De technische scholen in Uganda zullen jongeren opleiden in 'solar-systems'. Een logische keuze hier waar de zon zoveel schijnt en de meest betaalbare en duurzame energiebron is. En voor mij een kans om de sponsors te leren kennen uit Oostenrijk die de training kwamen geven. Het bleek mijn taak te zijn het budget te evalueren en bij te sturen. Weer eens springen en zwemmen. Maar het is goed gekomen. Het project is gestart en de aanpassingen blijken te kloppen en te werken. Ik had een chauffeur meegekregen om door Oeganda te reizen, Geoffrey. Hij is ook mecanicien. En hij zorgde voor mij als een echte bodyguard (Oeganda is minder veilig dan Rwanda). In het begin snapte ik niks van zijn Engels en hij niet van het mijne. Maar het wende en naarmate we langer onderweg waren, begon hij meer en meer te vertellen. Pittig detail: hij heeft drie vrouwen en zeven kinderen. En hij wil op zijn minst tien kinderen (hoeveel vrouwen hij nog wil, heeft hij niet verteld ...). Het leuke was dat hij alternatieve routes kende. Ik heb en prachtige tocht gemaakt waarbij we de Nijl overgestoken zijn met de ferry. De eerste keer in mijn leven dat ik die legendarische rivier zag. Het deed me terugdenken aan mijn humaniora waar we zo vaak er over hoorden. Het deed me wel iets er nu overheen te kunnen varen. Op de terugreis ben ik opnieuw gestopt in Namugogno bij Kampala. Het was een tweede ontmoeting met twee supertoffe Vlaamse leerkrachten in spe die hier hun stage doen via een Erasmus project. We zijn samen het heiligdom: 'Shrine of the Ugandan Martyrs' gaan bezoeken. Een herinneringsplaats aan een aantal Oegandezen die hun geloof niet wilden afzweren en daarvoor levend verbrand werden in de 19e eeuw. Drie pauzen hebben deze plek al bezocht. Het was echt een prachtige, rustige plek en een staaltje van gedurfde architectuur. Oeganda heeft hele mooie plekken maar ik ben niet van alles fan. Oegandezen gaan heel onachtzaam om met afval. Alles wordt gewoon op de grond gedumpt. Vuilbak? Nooit van gehoord. Overal rommel en afval dus. Als je door de straten loopt moet je goed uitkijken want je struikelt over vanalles. Vaak wordt afval ook op een hoopje gegooid en verbrand. Gewoon midden in de stad. In Kampala staan de eetkraampjes vlak langs de straat waar het urenlang file kan zijn en de auto's en vooral de vrachtwagens verschrikkelijke zwarte roetwolken uitbraken (de afgedankte wagens uit Europa rijden hier vrolijk een tweede, derde, vierde of ... leven rond). Geen haar op mijn hoofd zou er aan denken om iets van die kraampjes te eten. Maar zij trekken zich er allemaal niet veel van aan. Weinig mensen eten hier thuis. De straat- eetcultuur is in Kampala alomtegenwoordig. Oegandezen zijn wel ondernemend. Iedereen heeft er een of ander handeltje. En ze zijn zowat dag en nacht open. This ciy never sleeps ... Het aller- allervervelendste in Oeganda zijn de verkeerdrempels. Ze zijn overal en in alle soorten en formaten. Als je er tegenkomt is het er nooit eentje maar minstens vijf of zes na elkaar. Omdat in Oeganda hard en zonder veel respect voor regels gereden wordt, is dat de manier waarop men probeert de snelheid af te remmen. Het is effectief, dat wel maar een verschrikking voor de auto en voor je gestel. Ik kan je verzekeren dat je na een rit van een hele dag geen verkeersdrempel maar kan zien en doodop bent omdat je de hele dag door elkaar geschud werd. En van het voortdurend afremmen en optrekken wordt je gewoon zeeziek. Dan nog liever de zandwegen! Maar ik ben niet altijd op reis. Vaak ben ik gewoon aan het werk in mijn bureau in het provinciaal huis waar ik woon. Vele uren achter de computer. Er komt zoveel kijken bij het ontwikkelen, promoten, opvolgen en rapporteren van projecten. Je moet van alle markten thuis zijn: de lokale wetgeving (en in Rwanda kennen ze wat van regeltjes!) respecteren, paperassen voor douane en invoertaxen afhandelen, offertes opvragen, plannen laten tekenen boekhouding in orde houden enz. En verder is het héél erg veel communiceren. Met een wereld wijd netwerk van sponsors en partners die je natuurlijk zo goed mogelijk te vriend wil houden. Met architecten, aannemers, leveranciers en allerlei andere dienstverleners en verkopers. En natuurlijk met alle gemeenschappen wat soms vlot en soms moeizaam loopt (zeker als je rapporten moet krijgen of verantwoording vraagt over besteding van fondsen ...). Ik had me nooit kunnen inbeelden hoeveel verantwoordelijkheden en taken aan deze job als coördinator verbonden zouden zijn. Hard werken, veel structureren en plannen, goed delegeren, veel vragen, heel snel bijleren en af en toe eens diep ademhalen of een flink eindje gaan lopen, zorgen ervoor dat ik het tot nu toe de baas kan. En ook de sfeer en de kameraadschap in de gemeenschap waar ik leef zorgen voor steun en afleiding. Ik probeer mijn steentje bij te dragen door al eens iets klaar te maken in de keuken, een fles wijn mee te brengen iemand een lift te geven enz. In het weekend neem ik ook wat vrije tijd om de stad verkennen. Kigali heeft vele verrassingen en ik heb nog veel te ontdekken. En tussendoor pik ik ook al eens een evenement mee zoals een receptie op de Belgische ambassade bij het bezoek van premier Michel of een bezoekje aan het legendarische 'hotel Milles collines'. De herinneringen aan de genocide zijn hier nooit ver weg ... Maar dat is weer een ander verhaal. Om af te ronden nog een foto genomen in Kamuli met mijn gsm. Niet de beste kwaliteit van foto maar wel een schitterend salesiaans momentje. De salesiaan-directeur die (op de avond dat ze de provinciaal verwelkomen in de school bij zijn jaarlijks bezoek aan de gemeenschap) het podium opspringt en voor de leerlingen een rapnummer ten best geeft. Iedereen ging tegen de grond van het lachen. Don Bosco stond er bij en stak zijn duim omhoog! Joy, joy, joy ... !!
1 Reactie
Lieve
4/26/2019 16:00:40
Vol verwondering en bewondering gelezen...wat een avontuur....xxxx Knuffel ! Lieve
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurHallo, ik ben Colette Schaumont en vertrok in januari 2019 naar Afrika om me te engageren in de salesiaanse provincie AGL (Afrique des Grands Lacs). Je kan meer lezen over mijn wedervaren in deze blog! Archieven
Oktober 2019
Categorieën |