De tijd vliegt. Na 8 maanden ben ik voor het eerst terug naar België gevlogen om mijn familie en vrienden eindelijk terug eens in de armen te kunnen sluiten. Het was voorspelbaar dat het drukke weken zouden worden. Zoveel mensen om te zien en zoveel bij te praten. En verrassend genoeg was België in die weken warmer dan Rwanda. Ik trof er de laatste zomerweken. Het weer was warm als de ontmoetingen. Echt vakantie was het niet met al die bezoeken. ik leer dat ik een volgende keer me zal moeten beperken. Maar het was zo deugddoend ... Dochterlief bezorgde me nog een bijzondere verrassing door haar wettelijk huwelijk drie weken voor datum aan te kondigen. Speciaal gepland omdat ik in België was en er bij kon zijn! We vierden het met een heerlijk informeel en ontspannen tuinfeestje. En later zullen ze het nog eens overdoen in het groot beloofden ze. Terug vertrekken was toch weer even slikken ... Missen went nooit. Maar gelukkig was het ineens weer heel druk zodat ik genoeg om handen had. Bij mijn aankomst was er direct een seminarie over de synode van de jeugd en een training voor de econooms van de gemeenschappen. De volgende week mocht ik zelf samen met Innocent, mijn teamlid uit Uganda naar een vijfdaagse training in Mozambique over fundraising. Een heel boeiende week en een kennismaking met een ander stukje Afrika. Na vijf dagen hard werken konden we ook een halve dag de hoofdstad Maputo verkennen. De stad ligt aan de Indische oceaan en trekt wel wat toeristen aan. We zagen een paar hele mooie hotels aan het strand. Maar geen tijd voor strandvakantie. Terug het vliegtuig op naar Addis Abeba en dan naar Kigali. Ik haalde op het nippertje de aansluiting. Gelukkig ... een nachtje op een luchthaven bank was niet direct waar ik naar uitkeek. Om 2 uur 's nachts kon ik in mijn bedje kruipen in Kigali. Mijn verblijf in Kigali was echter al weer van korte duur. en week later vloog ik naar Entebbe in Uganda. Ik had er een afspraak met onze Zwitserse partners Markus en Désirée van Don Bosco Jugendhilfe Weltweit. Met hen werken we samen voor het grootste project van de salesianen in het vluchtelingen kamp van Palabek, het Livelihood project. Het omvat onder meer de bouw van een technische school, vier kleuterscholen en allerlei activiteiten om de vluchtelingen terug bestaanszekerheid en een toekomst te geven. Markus en Désirée hadden me uitgenodigd in een hele toffe lodge die gerund werd door een Zwitser en zijn Ugandese vrouw. Een aanrader voor wie ooit in Entebbe komt. Alweer was ik er jammer genoeg niet voor vakantie. We vergaderden zowat de hele dag. Tegen de avond hadden we een ontmoeting met de belangrijkste sponsors van het project, de Van Kesteren foundation. De foundation is opgericht door Gerard (een Nederlander) en zijn vrouw Teresa (een Ierse) waren naar Uganda gereisd om het project te bezoeken en de resultaten te zien na het eerste projectjaar. Het bleek een heel sympathiek koppel te zijn met veel zin voor humor. Ik kon zelfs een babbel doen in het Nederlands met Gerard. Ze hadden een internationale carrière opgebouwd in de financiële wereld (ze wonen beurtelings in Londen en Zwitserland). Ze wilden echter het geld niet zomaar zelf spenderen maar er iets zinvol mee doen. Te bewonderen ... zoveel bezitten en het weggeven om anderen een kans te geven op een menswaardig bestaan. Ik maakte ook kennis met een typisch Ugandees gerecht Luwombo: kip klaargemaakt in gerookte bananenbladeren en matoke (een soort puree gemaakt van bananen). Absoluut voor herhaling vatbaar! Die nacht sliep ik met allerlei tropische geluiden op de achtergrond als een prinses uit een sprookje in de Malakai eco lodge. De Volgende morgen vlogen we met een klein vliegtuigje van Entebbe naar Gulu. Ik heb veel in het vliegtuig gezeten de laatste tijd maar dit was weer eens helemaal iets anders! Wat een zaligheid om niet dat hele traject met de auto te doen zoals de twee vorige keren dat ik er naartoe reisde. En wat een fantastische manier om het land te zien vanuit de lucht. In Gulu wachtten de directeur en de econoom van de salesiaanse gemeenschap ons op en ze namen ons mee met de pick-up naar het kamp. Met de toestand van de wegen (we waren er in het regenseizoen) was dat een hachelijke rit van een goede anderhalf uur. Gelukkig geraakten we nergens vast in de modder met dank aan onze ervaren chauffeur. In het kamp was er een uitgelaten feestelijk onthaal dat de rest van de dag in beslag nam. Het zou Afrika niet zijn als dat niet eindigde in uitgelaten dansen en zingen. En wij abazungu (blanken) lieten ons niet kennen en dansten vrolijk mee. Na een nachtje tussen de muggen (dank u muskietennet!!) was het tijd voor het serieuze werk. We bezochten de verschillende realisaties van het project en spraken met de leerkrachten, met studenten van de beroepsopleidingen en met vluchtelingen die in de projecten betrokken waren. In de namiddag overlegden we met de gemeenschap en de partners over de realisaties de pijnpunten en de toekomst van het project. In december zal ik terug gaan om het globale strategische plan om te zetten in actieplannen en nieuwe projecten. De basis die gelegd is moet nu verder geconsolideerd worden. Dezelfde avond reden we terug naar Gulu (een tocht na zonsondergang door de modder is zo mogelijk nog hachelijker). De volgende morgen vlogen we terug naar Entebbe en ik had nog een leuke lunch en babbel met Gerard en Teresa en dan was het tijd om terug naar Kigali te vliegen. Een onvergetelijke intense week. De rest van oktober kon ik in Kigali blijven. Werk genoeg met de deadlines van een aantal nieuwe projecten. Maar ook tijd voor wat ontspanning. Ik werd uitgenodigd door een Duitser die hier woont en werkt om me aan te sluiten bij de Hash groep van Kigali. Hash? Ik had er nog nooit van gehoord. Het bleek een internationale, niet competitieve running social club te zijn. Elke zaterdagnamiddag wordt ergens de stad een trail uitgezet die ieder op eigen tempo loop of wandelt. Ik ben ondertussen als twee keer mee gaan lopen en het was echt super. We passeerden langs plekjes in de stad waar ik zelf nooit zou geraken. Het is wel flink afzien met al die heuvels hier maar nadien wordt er vrolijk verbroederd in de bar die het trefpunt vormt voor de Hashrun. Elke zaterdag een andere bar ... Ik zal ook die kant van Kigali goed leren kennen. Het is een heel gemengd publiek van Rwandezen en expats en duidelijk ook een zotte bende. Volgende week gaan we samen op weekend naar het meer van Muhazi. We zullen nog zien of ik daarover iets zal delen in mijn volgende blog ... In November wacht me weer een reis naar Burundi om er onze drie gemeenschappen te gaan bezoeken. Eén van de armste landen ter wereld en eigenlijk vergeten in de media en zelfs in de internationale hulpverlening. Als je niet zou weten waar je steun zou willen bieden, ik heb direct een aantal heel waardevolle suggesties. De noden zijn er schrijnend.
Ik hoop dat het regenseizoen tegen dan stilaan op zijn einde loopt want de meeste wegen daar zijn niet geasfalteerd en gezien ik zelf zal rijden hou ik het liefst een beetje droog ... Ik deel met jullie alvast een mooie zonsondergang van hier, op hoop van zegen!
1 Reactie
Inge
10/29/2019 08:01:56
Heerlijk om te lezen
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurHallo, ik ben Colette Schaumont en vertrok in januari 2019 naar Afrika om me te engageren in de salesiaanse provincie AGL (Afrique des Grands Lacs). Je kan meer lezen over mijn wedervaren in deze blog! Archieven
Oktober 2019
Categorieën |