Ik heb deze week het verblijfsvisum gekregen waarmee ik alvast de volgende twee jaar in het land mag blijven. Het ziet er naar uit dat ik dus niet direct terug naar België terugkeer. Het bevalt me hier en ze willen me ook nog niet kwijt (hhh). Al bij al gaat het krijgen van de nodige documenten hier redelijk vlot. Je moet alleen de juiste info vastkrijgen en de nodige centen op tafel leggen ... Deze week heb ik ontzettend hard gewekt om zicht te krijgen op alle lopende projecten, ze na te lezen, de budgetten te checken en ze te laten tekenen om ze te kunnen versturen. De laatste maanden is hier nogal wat blijven liggen en er is dus een stevige inhaalbeweging te maken. Wie had kunnen denken dat ik budgetten zou checken. Administratief werk is niet direct mijn favoriete bezigheid. Maar ik heb gemerkt dat het geen overbodige luxe is dat ik de documenten allemaal zelf goed nakijk want er staan geregeld fouten in. Ik probeer ook meer structuur en systematiek in het geheel te brengen. En om in het ontwikkelen van een project meer aandacht te geven aan duurzaamheid, ecologie, goed beheer enz. Anders is het dweilen met de kraan open. Ik heb me alvast voorgenomen om daarvoor alle gemeenschappen een werkbezoek te brengen. Ik heb ook voor de eerste keer mensen ontvangen die naar de projecten kwamen kijken en met wie we samenwerken. Een Duitse organisatie die gepensioneerden met een specifieke expertise de kans geeft om die in de derde wereld ten dienste te stellen voor één tot zes maanden. SES Senior Expat Service. Dat vind ik zelf een ontzettend mooie manier van delen. Vaak zinniger ook dan zomaar geld geven. We hebben een boeiende babbel gehad en we zullen zeker op meerdere plaatsen beroep doen op die expertise. Samen met hen ben ik de werkplaatsen van Gatenga gaan bezoeken omdat ze daar al meerdere malen iemand naartoe gestuurd hebben. Tot tevredenheid van beide partijen. Ik heb Dominique uit mijn team meegenomen omdat hij de werking in Gatenga door en door kent. Hij is er zelf leraar geweest en elke zaterdag gaat hij er ook werken. Heel veel mensen hebben hier een extra job om te kunnen leven. Dat is voor de mensen in mijn dienst niet anders... Al kan het qua loon nog veel slechter. De mensen die hier poetsen, de tuinen onderhouden, de wacht houden aan de poort (dag en nacht) krijgen zo'n € 50 per maand. Hoe leef je daar in godsnaam mee .... En dan zijn deze mensen ook nog ontzettend dienstbaar. Ze komen mijn kamer poetsen en dan vragen ze of ze geen was moeten doen voor mij. Ze wassen en poetsen zelfs mijn schoenen. De eerste keer dacht ik dat ik mijn sportschoenen verloren gelegd had. Toen merkte ik dat ook mijn sandalen en slippers verdwenen waren. Uiteindelijk bleken ze meegenomen te zijn om ook een schoonmaakbeurt te krijgen en kreeg ik ze proper en wel terug. Ongelooflijk. Ik ben er verlegen van. Ze kuisen zelfs ongevraagd mijn auto. Ik word hier verzorgd als een prinses. Met de jonge kok in de keuken ben ik ondertussen ook al beste maatjes. Hij leert me Kinyarwanda. Het is een goede gelegenheid voor mij om wat te oefenen en mijn lessen in de praktijk te brengen. Het is een ontzettend moeilijke taal. Maar de kok blijft me met de glimlach dingen herhalen zodat ik ze kan oppikken. Ndagiye kugorora imyenda ipasi, ik ga kleren strijken. Breek je tong maar :) Wat ik ook altijd ga halen in de keuken is fruit. Dat is hier echt geweldig lekker en altijd beschikbaar. Vandaag ben ik even langsgegaan bij de buren, de school IFAK omdat het daar Don Boscofeest was. De kinderen waren in de kerk hun dansjes aan het oefenen voor de zondagsviering van morgen. Zo schattig. En de oudere jeugd was aan het spelen, hitte of niet. En dat het voetbalveld eerder een zandbak is, hield hen ook niet tegen. Volgende week ga is op stap. Er is een projectmanager van Don Bosco Mondo uit Bonn op bezoek die de projecten in Rwanda en Burundi wil zien en ik vergezel haar. Zo leer ik die projecten ook kennen. Tot vrijdag zijn we in Rwanda. Vanaf zaterdag reizen we naar Burundi. Dat land is een van de armste landen van de wereld en herstelt maar moeilijk van de politieke strubbelingen die er een paar jaar geleden waren. De regering maakt het de NGO's erg moeilijk zodat de meeste hulpverleners er weg blijven (bijvoorbeeld de SES service waarmee ik kennis maakte, kunnen we daar niet inzetten want met dit land werken ze niet samen) . Een ramp voor dit land met ontzettend grote noden. De armsten worden zo nog maar eens het slachtoffer en de armoede wordt nog groter ... De salesianen zijn gebleven. Ik ben blij daar op bezoek te kunnen gaan en samen te kijken wat we kunnen betekenen voor hen. Het verhaal zal nog volgen!
1 Reactie
Vlees is er in beperkte mate. Soms heel lekkere kip (zoals je ze in België niet kan vinden). Soms ook vis uit de meren. Als je vlees wil eten kan je beter eens naar een van de vele bar-restaurantjes gaan waar ze brochettes op houtskool grillen. De lekkerste vind ik die met geitenvlees. Zelfs die met ingewanden van geiten zijn héél lekker (ik leer hier van alles eten ...). Werk is er ook. Overvloedig zelfs ... De voorbije twee weken is er al een stroom van informatie over mij heen gekomen. Beetje bij beetje doorgrond ik mijn nieuwe job en wat er allemaal bij komt kijken. Er is echt wel werk aan de winkel. Vooral om meer systematisch te werk te gaan. Gelukkig zijn de mensen in mijn team capabel en gemotiveerd. Al zijn de lonen hier niet om over naar huis te schrijven. Ze verdienen tussen de 200 en 250 euro per maand ... Leven in Rwanda is wel goedkoper dan in België (grosso modo onze prijzen gedeeld in drie. Behalve voor auto's, dat is veel duurder hier dan bij ons omdat ze ingevoerd worden en je bovenop de prijs vervoer en tax betaalt ) maar toch niet in verhouding met het loonverschil. Zeker in Kigali, waar veel buitenlanders wonen en de 'upperclass' van de bevolking is voor de gewone man een heel dure stad aan het worden. Dit is een stad van ondernemers. Bedrijfjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Wie van aanpakken weet en creatief is, kan hier echt wel iets opbouwen. Maar voor een ander deel van de bevolking wordt het leven hier moeilijk. Het provincialaat waar ik woon, ligt pal in één van de opkomende rijkere wijken. Niet dat de salesianen gekozen hebben voor de sjieke wijk. Ze hadden de grond al voor het bon ton werd om hier te komen wonen en vooraleer er mooie villawijken gebouwd werden. De stad is als het ware naar hier gegroeid. Bij het lopen vind ik soms nog verrassend een verborgen armere wijk waar de weg niet geasfalteerd is en de huisjes klein en sjofel zijn. Maar de mensen weten al dat ze zullen moeten vertrekken naar buiten de stad. Ze worden onteigend en alles wordt opgeslokt door degenen die het zich kunnen permitteren. Men noemt Kigali het Zwitserland van Afrika en ik begrijp meer en meer waarom. Dit is zo een straatje waar ik tijdens een ochtendloopje terecht kwam. Je ziet ook hoe het elektriciteitsnet bij deze mensen georganiseerd is ... Ze trekken hun plan. Dat is wat ik hier in Afrika ook snel zal leren, mijn plan trekken om te komen waar ik wil geraken. Ik heb ondertussen al een visitekaartje gekregen (mijn team is echt wel efficiënt) en dat is me ook al van pas gekomen. Het belangrijkste werkinstrument hier is de gsm en hét medium om te communiceren is WhatsApp. Dus je telefoonnummer delen doe je om de haverklap/ Rest nog de vraag of ik hier ook de hemel zal vinden. In elk geval breng ik al elke dag de nodige tijd door in de kapel. In de ochtend om 7 uur ochtendgebed en mis, Avondgebed om 18.40h en dan avondmaal. Na het avondmaal wordt buiten al wandelend de rozenkrans gebeden en ben ik ook welkom om aan te sluiten. Het heeft wel iets zo onder de sterrenhemel die dan al zichtbaar is (het wordt hier donker om 18h). Inculturatie heeft zo zijn impact ... Verder zijn sommige dingen hier toch wel paradijselijk. Het weer bijvoorbeeld, de 'joie de vivre', de natuur om maar een paar dingen te noemen. Tot nu toe lijkt Don Bosco dus wel zijn belofte te houden!
Het is warm hier in Kigali. In het korte droge seizoen loopt de temperatuur makkelijk op tot 30 graden. Dat was effe wennen toen ik geland ben een week geleden. Mijn sjaal en jas hangen nu werkloos aan de kapstok. De eerste week is al om, ik kan het nauwelijks geloven. Maanden van wachten en voorbereiden, het toch wel moeilijke afscheid van geliefden ... en nu ben ik hier! Eindelijk echt begonnen aan mijn Afrikaans avontuur. Ze hebben me goed onthaald en ik ben ondertussen ook goed geïnstalleerd. Een kamer in het provincialaat met uitzicht over Kigali. Deze week was een eerste kennismaking met de zeer gemengde gemeenschap hier (of toch met degenen die hier nu zijn). Richard is een Pool met een droge humor. Hij heeft me al een naam gegeven: 'Madame la toute élegante'. En hij zorgt goed voor mij. Jean-Paul is een Canadees, 84 jaar intussen maar fit als geen ander. Hij is een specialist in orchideeën en eigenlijk in alles wat de natuur betreft. Je ziet hem hier meestal in de tuin. Hij kent alle vogels bij naam. Zij kennen hem ook en komen aangevlogen als hij buiten is. Ze krijgen meestal ook iets te eten dan ... Sabin is een Rwandees. Wat schuchter maar heel vriendelijk. De directeur, Raymond is een Burundees maar hij was de voorbije week naar het vluchtelingenkamp van Noord-Uganda om er als vicaris van de provinciaal een school te openen. Samen met de econoom van de provincie Hubert. Waar die vandaan komt weet ik niet eigenlijk. Moet ik eens vragen ... De provinciaal, Pierre Célestin heeft me al eens meegenomen om de stad te zien die zich uitstrekt over meerdere heuvels. Hier woont de rijkere bevolking van Rwanda. Later als ik de werken ga bezoeken krijg ik een heel andere kant te zien. Maar het is wel een boeiende stad. Ik ben intussen al goed in het werk gerold. Een stroom van informatie komt op mij af. Gelukkig heb ik een teampje om mee te werken. Félicien is de boekouder, Dominique schrijft projecten uit en volgt ze op en Méchac is gespecialiseerd in alles met media te maken heeft. Ik heb hen uitgenodigd om iets te eten voor het feest van Don Bosco en dat was een goed idee. Ze hebben drie uur lang honderduit gepraat over het reilen en zeilen hier. Ik heb veel geleerd ... Leren ... ! Ik doe niet anders hier. Een merkwaardige ervaring om terug ergens in de beginnerschoenen te staan. Gelukkig heb ik mijn ervaring om ook wat op terug te vallen. Mijn dagen zijn dus goed gevuld. Me inwerken, de stad leren kennen, op zoek gaan naar dingen enz. Ik heb al gemerkt dat een loopje hier best in de vroege ochtend gebeurt. Later is het te warm en om zes uur 's avonds is het al donker. In de ochtend is het wel mooi als de zon opkomt ... Volgende week komt de econoom terug. Met hem zal ik nauw samenwerken. We zullen veel te bespreken hebben. Ik begin met lessen in Kinyrwanda. Ikaza is welkom. Dat weet ik alvast al. Ik voel me welkom hier ...
|
AuteurHallo, ik ben Colette Schaumont en vertrok in januari 2019 naar Afrika om me te engageren in de salesiaanse provincie AGL (Afrique des Grands Lacs). Je kan meer lezen over mijn wedervaren in deze blog! Archieven
Oktober 2019
Categorieƫn |